چـو ایـــران نـباشـد تـن مـن مبـاد

چـو ایـــران نـباشـد تـن مـن مبـاد \ بـدیـن بـوم و بـر زنـده یک تـن مبـاد

چو بخت عرب بر عجم چیره شد \ همی بخت ساسانیان تیره شد

همان زشت شد خوب، شد خوب زشت \ شده راه دوزخ پدید از بهشت

به ایرانیان زار و گریان شدم \ ز ساسانیان نیز بریان شدم

دریغ آن سر و تاج و اورنگ و تخت \ دریغ آن بزرگی و آن فرّ و بخت

چو با تخت، منبر برابر شود \ همه نام بوبکر و عمّر شود

تبه گردد این رنجهای دراز \ نشیبی دراز است پیشش فراز

به گیتی نماند کسی را وفا \ روان و زبانها شود پر جفا

از ایران و از ترک و از تازیان \ نژادی پدید آید اندر میان

نه دهقان، همه ترک و تازی بود \ سخنها به کردار بازی بود

نه جشن و نه رامش، نه گوهر نه نام \ به کوشش ز هرگونه سازند دام

ز شیر شتر خوردن و سوسمار \ عرب را به جایی رسیده ست کار

که تاج کیان را کند آرزو \ تفو باد بر چرخ گردان، تفو